. BİR GÜN CUMHURİYET, BİR HAFTA CADILAR .Bir günlüğüne Cumhuriyet. .Yalnızca bir gün. Bayraklarımızı çıkarıyoruz,
şiirlerimizi okuyoruz, çocuklarımızın alnına kırmızı beyaz bir umut
konduruyoruz. Sonra ertesi gün… sanki hiç
olmamış gibi. Bayraklar toplanıyor, ışıklar
sönüyor, Atatürk posterleri rulo yapılıp dolaba kaldırılıyor. .Ve o dolapta bir hafta boyunca, plastik bir
balkabağının gölgesi büyüyor. Bir haftadır okullar
cadılarla dolu. Minik çocukların yüzlerinde
makyajla çizilmiş dikiş izleri, ellerinde plastik dişler, kara pelerinler… Sınıflarda örümcek ağı
süsleri, kapılarda “Happy Halloween” yazıları. Ve öğretmenler heyecanla
söylüyor: “Bugün kostüm partimiz var!” Ama kimse sormuyor: Bu ülkenin çocukları neden
kendi bayramında değil de yabancı bir ülkenin korku kültüründe eğleniyor? Cumhuriyet’in neşesini bir
güne sığdıran eğitim sistemi, Cadılar Bayramı’nı bir haftalık festival gibi
kutlamaktan utanmıyor mu? Cumhuriyet bir karakter
eğitimidir. Karanlıktan çıkmış bir
halkın, aklı ve vicdanı rehber edinmesidir. Oysa biz, karanlığa mum
takıp, çocuklarımızın eline plastik bir şeytan boynuzu tutuşturuyoruz. Sonra da “Ne var canım,
sadece eğleniyorlar” diyoruz. .Eğlenmek mi? .Eğlenmek, bir milletin kendi değerini
unutarak mı olur? .Cadılar Bayramı’nın ne olduğunu bilen kaç
kişi var gerçekten? Bir pagan ritüelinden pazarlama şölenine dönüşmüşbir “ürün günü” artık bu. Alışveriş merkezlerinin satış
rekoru kırdığı, markaların “indirimli korku” sattığı bir batı mirası. Ama biz, tarihimizdeki gerçek
kahramanları, bilimin, emeğin, özgürlüğün bayramını bir günlüğüne hatırlayıp
geçiyoruz. Cumhuriyet’e borcumuz,
balkabağı kadar bile ilgi görmüyor. Oysa çocuklarımızın
öğreneceği en büyük şey, kimin kültüründe büyüdüğüdür. Bizim çocuklarımız neden
“trick or treat” diyor da, “Yaşasın Cumhuriyet” demekten sıkılıyor? Çünkü örnek aldığımız
ekranlar, rol modeller, çizgi filmler, kıyafet markaları bize ait değil. Kültürel sömürge, top
atışıyla değil, kostüm partisiyle gelir. Ve biz şu anda, o partideyiz. Cumhuriyet’in bir günü değil,
her günü olmalıydı. Ama biz bir haftalık “cadı
gösterisi” karşısında sustuk. Oysa Cumhuriyet, sustuğumuzda
eksilir. Oysa Cumhuriyet,
çocuklarımızın elindeki Türk bayrağı kadar gerçektir — plastik dişler kadar
değil. Belki de sorun şu: Biz hâlâ kendi bayramımızı
pazarlamayı bilmiyoruz. Oysa Cumhuriyet Bayramı da
bir festivaldir. Bilginin, özgürlüğün, emeğin
festivalidir. Ama kimse bunu “eğlenceli”
hale getirmeyi düşünmüyor. Çünkü eğlenmeyi bile ithal
ettik. Bir gün Cumhuriyet. Bir hafta Cadılar. Ve sonra? Korkmamız gereken şey zaten
bu değil mi: Kendi tarihinden korkan
bir nesil yetiştirmek….. .YAZAR NOTU: Bu yazı, bir veli, bir
öğretmen ve bir yazar olarak bir okulun koridorlarından geçerken yazıldı.
Cumhuriyet Bayramı afişleri toplanırken, kapılara örümcek ağları asılıyordu.
Bir ülkenin geleceği o anki manzarada saklıydı. Ben sadece gördüm — ve yazdım. ………….. * Espina Ayas'ın yazısını Türk Solu'nun internet sitesinde
okuyabilirsiniz. https://www.turksolu.com.tr/bir-gun-cumhuriyet-bir-hafta-cadilar/
